Sylvia
wat hebben we met je gelachen.
wat straalde je een vrolijkheid uit,
je leek overal aanwezig
je ogen glinsteren in mijn gedachten,
je lach schatert in mijn geheugen,
je blijdschap vervult mijn hart,
je verhalen vullen mijn leven,
je inzet deed me zo goed,
je werk maakte mij zo trots:
eindeloos mooi,
eindeloos leven
maar toen,
plotseling
viel alles stil.
Sylvia is dood!
de wereld keert zich om,
woorden verstommen.
verdriet maakt harten leeg,
tranen versluieren ogen.
herinneringen huilen in gedachten,
want jij bent dood,
neergevallen,geveld
ontworteld,weg.
ik sterf met je,
voel me gevloerd,
ontworteld,
want jij bent dood.
maar met jou sterven mag ik niet,
met jou doodgaan kan niet
o,wanneer zal de herinnering aan jou
mijn ogen weer doen glinsteren.
mijn mond weer doen lachen,
mijn blijdschap weer terug geven?
wanneer zullen wij weer leven,
weer lachen en stralen,
daar waar jij stil viel
en ons weer inzetten,
daar waar jouw inzet gevraagd werd,
daar waar jij geleefd hebt?